Over Rob van der Linden

Breed hadden we het destijds niet. Wel hadden we een heel lange tuin en daarin kon en mocht ook nagenoeg alles. Qua groenten zijn we lang selfsupporting geweest maar de tuin veranderde mee en mee steeds meer in een siertuin. 

Wat bleef was een breed scala aan dieren: kippen, eenden, duiven, konijnen, cavia’s en in drie volières zat een grote  variatie aan tropische en inlandse vogels. Al van jongs af aan had ik een klein eigen  stukje tuin waarin ik van alles, maar toch hoofdzakelijk bloemen, probeerde. 

Verder hielp ik, net zoals mijn broers en zussen, in de tuin waar dat nodig was. We herinneren ons allemaal nog het gezamenlijk bonen plukken, schoonmaken en daarna de tientallen weckglazen die uiteindelijk op de planken in de kelder stonden. 

In 1970 kwam na de onverwachte en veel te vroege dood van mijn vader een eind aan dit alles.

We verhuisden naar een ander deel van Heerlen, een huis met uitzicht op de ruïne van kasteel Schaesberg. Na het Atheneum wilde ik naar Wageningen maar besloot hiermee een jaar te wachten. Dit werden er twee en het is er uiteindelijk niet meer van gekomen. Ik ontmoette de liefde van mijn leven, vond een baan bij een bank, we trouwden en kregen twee dochters. 

Maar de liefde voor het groen bleef. In 2003 kwam door een reorganisatie na 28 jaar een eind aan mijn ‘bankloopbaan’. Ik besloot mijn verdere werkzame leven te besteden aan datgene waar mijn hart lag, het groen. Ik volgde twee opleidingen: ‘ontwerpen van tuinen’ en ‘fotografie’ en begon in 2007 voor mezelf. Bezig zijn met groen, vooral de creatieve kant, van elke tuin, of die nu groot of klein is, iets unieks te maken, is in een woord geweldig.

Verder doe ik ook nog vrijwilligerswerk bij de Stichting Slot Schaesberg. Van dit slot is slechts een ruïne over. Het wordt echter in de komende 25 jaar op ambachtelijke wijze herbouwd. Ik hou me daar bezig met het rondleiden van geïnteresseerden maar ook in de historische tuin die er aangelegd gaat worden, draag ik mijn steentje bij.